نمیدونم
هیچ وقت به این موضوع فکر کردید که تا چه موقع می توانید برنامه نویسی کنید و از
این راه زندگی خودتان را بگذرانید! و در آخر که به زندگی حرفه ای خود می نگرید،
آیا از آن راضی خواهید بود یا خیر!؟ منظورم کسانی که برای سرگرمی برنامه نویسی می
کنند یا در کنار آن شغل دیگری برای گذراندن زندگی دارند نیست. منظورم دقیقاً کسانی
است که از حرفه برنامه نویسی و تولید نرم افزار (نه فروش بسته های نرم افزاری آماده
و سورس باز به ملت)
خرج
زندگی شان را در می آورند و به آن به عنوان یک شغل حرفه ای نگاه می کنند. این گروه
به خوبی می دانند که حرفه برنامه نویسی با چه مشکلاتی در ایران مواجه است و چه
سختی ها و بی محبتی هایی که در حق این حرفه انجام گرفته شده و خواهد گرفت اما باز
هم حاضرند برای پیشرفت این حرفه در ایران تلاش کنند و زحمت و سختی را به جان بخرند.
برای بررسی این موضوع باید افراد
برنامه نویس و کسانی که به کار تولید نرم افزار مشغول هستند را دسته بندی کرد و در
آخر به یک جمع بندی کلی رسید. هر چند ممکن است این دسته بندی هایی که من انجام می دهم درست
نباشد، اما از دید خودم برنامه نویسان را در طول حرفه کاری شان به چند دسته زیر
تقسیم می کنم :
- برنامه نویسان ماندگار و معروف : این افراد زندگی حرفه ای خود را
وقف پیشرفت در یک زمینه خاص نرم افزار و برنامه نویسی می کنند و شاید هم در
طول عمر خود مفاهیم جدیدی در این زمینه ایجاد کنند. نام این گونه افراد در
تاریخ برنامه نویسی ایران یا حتی جهان ثبت می شود و کتاب هایشان به دانشجویان
و برنامه نویسان جوان درس داده می شود. من هنوز در ایران کسی را که موفق به
کسب این درجه شده باشد، نمی شناسم.
- برنامه نویسان موفق : افرادی که در طول عمر حرفه ای خود
آدم موفقی بوده اند و محصولاتی موفق ارائه داده اند و یک شرکت تجاری موفق را
بر اساس این محصولات ایجاد کرده اند. شاید نام این افراد را خیلی ها حتی
نشنوند اما نام شرکت و محصولاتشان زبانزد دیگران خواهد بود.
- برنامه نویسان کارآمد : این افراد در طول عمر حرفه ای خود
در شرکت های زیادی حضور داشته اند و در توسعه محصولات معروف و کاربردی مشارکت
کرده اند. این برنامه نویسان علاوه بر حقوق خوبی که از این راه بدست می
آوردند، از کار خود نیز نهایت لذت را می برده اند. درآخر این گونه افراد به
رزومه کاری خود افتخار می کنند و اواخر عمر خود را با خیال راحت در کنار
خانواده می گذارنند.
- برنامه نویسان معمولی : این افراد هر روز سر کار خود حاضر
می شدند و در هر پروژه ای که شرکت مربوطه روی آن کار میکرده مشارکت می کردند.
همیشه هم به این گونه کار کردن راضی بودند. کارهای روزانه این افراد از قبل
مشخص بوده و از کدنویسی تا نوشتن راهنما و خدمات پشتیبانی را انجام داده اند.
- برنامه نویسان مستقل : افرادی که در کل دوران حرفه ای خود
به صورت مستقل روی پروژه های سفارشی کار می کرده اند. این افراد تمایل به کار
کردن برای دیگران را نداشته اند و همیشه سعی کرده اند برای خودشان کار کنند.
هر چند ممکن است در زمان های مختلف با مشکلات مالی متعددی مواجه بشوند اما
باز هم به خاطر علاقه به این کار، دست از آن برنداشته اند.
- برنامه نویسان ساده : این گونه افراد قسمت عمده ای از عمر
حرفه ای خود را در استخدام یک شرکت دولتی یا خصوصی که کار اصلی شان برنامه
نویسی و تولید نرم افزار نیست اما به برنامه نویس احتیاج دارند، می گذرانند.
این برنامه نویسان به علت دردسر و استرس کم در این کار و به موقع پرداخت شدن
حقوق شان، خیلی از کارشان راضی هستند. (البته شاید اسم “ساده” برای این
گروه درست نباشد، اما نام بهتری پیدا نکردم)
همانطور که همه میدانیم، شغل برنامه
نویسی و کلاً تولید نرم افزار در ایران به دلایل مختلفی مثل عدم رعایت کپی رایت و
فرهنگ نادرست مدیران و مصرف کنندگان، شغل آینده داری نیست. یا حداقل در حال حاضر و
با این وضع اقتصادی ایران شغل آینده داری محسوب نمی شود. بسیاری از برنامه نویسان ایرانی
از شغل شان ناراضی هستند و بسیاری از مدیران شرکت های نرم افزاری منتظر زمان
ورشکستگی خود هستند.
منبع : http://farasun.wordpress.com/2009/04/11/programming-and-your-future/